ඉගිලෙන්න තහනම් නැ එහෙමනම් අපිටත්.....

ජිවිතේ ගැන අමුතු හැගිමක්නේ මට තියෙන්නේ...... අද මේ බ්ලොග් එකේ නොලියුනු ටයිප් කතාවක් ලියන්න තමා උත්සහ කරන්නේ....

අමුතු කතා ලියනවා කියලා ගොඩක් දෙනෙක් මගේ මුනට කිවනේ සයිබර් සනකෙලියේදී...

මම ඉතින් ලියන්නේ අමුතු කතා නම් නෙමේ ඔන්න මට හිතෙන විකාරපිස්සු කතා තමයි.....  මේ කතාව ඉතින්  මගේ බ්ලොග් පොස්ට් යන අනිත් සයිට් වලින් නම් ඉල්ලනවා ඒවගේ දාන්න එපා කියලා.....

......................................................................................................................................

එක්දාස් නවසිය අසු ගණන් වල අග භාගයේ ඉපදුනු මම ඉපදෙනකොටම අනිත් සහෝ ව නැති කරගෙනම ඉපදිලා තියෙන්නේ අය්යාට මේ ලෝකේ දවසක් වත් ජිවත් වෙන්න ඉඩ අහිමි කරලා.... එහෙම බලනකොට මම උපන් ගෙයි මිනිමරුවෙක්..... ( ඔන්න නඩු දන්න එහෙම හදනවා නෙමේ... මට කලින් එයා එලියට ඇවිත් මාවත් නොබලා යන්න ගිහින්...) අපේ අම්මාවත් හරියට මුණ දැකලා නැ කියලා තමා කියන්නේ... සමහර විට ඉතින් ඒ අය්යා ලස්සන නිසා මට දුක හිතෙයි කියලා නොකියා ඉන්නවද දන්නෙත් නම් නැ..

කොහොම  උනත් උපන් අය්යා නැති උන නිසා මම නොනිල අය්යා වෙලා දැන් ඉන්නවා මල්ලි කෙනෙකුයි නංගි කෙනෙකුයි එක්ක.....

අපේ පවුල මහා ලොකු පෝසත් පවුලක් නම් නෙමේ.... යන්තම් ජිවිතේ ගෙවාගන්න පුළුවන් තරමේ ආදායමක් ලැබුනත් ඒ කාලේ අඩුවක් නොදී බලාගන්න අම්මයි තාත්තයි ගොඩාක් මහන්සි වෙලා තියනවා...

අම්මා කියන විදිහට පොඩි කාලේ මම කරදර කරලා නම් නැ.... මාව බිමින් තියලා තිබ්බොත් කොහේටවත් යන්නේ නැහැලු ආයේ අතට ගන්න කන් මම එතන ඉන්නවලු කිසි කරදරයක් නැතිව....

හ්ම්ම්  මොනවා උනත් අපේ පවුලේ අය එක්කෙනා දෙන්න  වෙනකොට දෙන්නා තුන්දෙනා වෙනකොට එහෙම අමාරු කම් ආවේ නතුවමනම් නෙමේ....

එහෙම උනත් අපි කට්ටියටම හොදින් උගන්වන්න ගොඩාක් මහන්සි උනා.. කොලබ ලොකු ඉස්කෝල වලට තියා මෙහෙ ලොකු පාසලකටවත් නොගියට අපිට ගමේ පාසලේ මහන්සි වෙලා ඉගන ගන්න පුළුවන් තත්වයක් තිබුනා....

11  වසරට යනකන්ම මම එහෙම කොහොමත් ලොකු සද්දයක් දාගෙන හිටිය චරිතයකුත් නෙමේ..... 11 වසරේ ගමේ ඉස්කෝලේ උන්නු මම අවුරුද්දේ අන්තිමේ තිබුණු ගණිතය පෙරහුරු පරීක්ෂණයෙන් කලාපේ තිබුණු හැම පාසලකම ළමයෙකුට වඩා ලකුණු අරගන්න පුළුවන් උනා... නගරේ ටියුෂන් ගිය නොගියට ඒ දේවල් වලට නම් උපන් හැකියාවක්ද මන්දා ඊට අවුරුදු කීපයකට පස්සේ මල්ලිටත් ඒ දේම කරන්න පුළුවන් උනේ......

කොහොම උනත් ඕලෙවල් වලට පාසලේ උන්නු ළමයි 57න් ඉහලම ප්‍රතිපල අරගෙන පාස් වෙන්න ලැබුන එක ජිවිතේ ලොකු වෙනසක් කළා...

නගරේ  පාසලක ඉගන ගත්තු ඒ කාලේ වැරදුන තැන් ගොඩකුත් තියනවා වගේම ජිවිතයට ලබා ගත්තු දේවල් ගොඩකුත් තියනවා....

ඒ ලෙවල් මැත්ස් කලත් හැබැයි මගේ පංන්තියේ අනිත් අය වගේ හැම වෙලේම පොතේම උන්නු කෙනෙක් නම් නෙමේ මම..... කරන්න පුළුවන් ගොඩාක් දේවල් කළා.. විදින්න පුළුවන් ගොඩාක් දේවල් වින්දා

හැබැයි මගේ ජිවිතේ මේ වෙනකන් අරක්කු සිගරට් නම් ලංකරගෙන නැ කවදාවත්..... මට උන්නුයාළුවොගැන ගොඩාක් ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන්... සමහර අය උපරිම බෙබාලා.... එත් කවදාවත් මට බොන්න බල කරපු යාලුවෙක් නම් ඉදලා නැ..

ජිවිතේ  මහා ලොකු බලාපොරොත්තු පොදී බැදගෙන ජිවත් වෙන්න ආස කලෙත් නැ... ජිවිතේ පොඩි කාලේ ඉදන් මට වැඩ දෙන ප්‍රශ්නයක් තමා මගේ කලින් පොස්ට් එකේ කියන්න උත්සහ කලේ එත් එක කියාගන්න මට තේරෙන්නේ නැතුවද මන්දා.....

මැරෙන ආයේ ඉපදීමක් ගැනවත් කියන්න බැරි ජීවිතයකට අපි මොකටද ඉතින් කප්පරක් බලාපොරොත්තු තියාගන්නේ?

මට  ඒ කාලේ තිබුන ලොකුම බලාපොරොත්තුව වැදගත් කියන රැකියාවක් කරගන්න එක.. ඒ කියන්නේ.. ටයි එකක් දාලා අයිඩි එකක් කරේ දාගෙන වැඩ කරන එක.... (දැන් නම් ඊට වඩා ඒවා තියනවා )

බෑන්ක් යන්න අදහසක් නොතිබුනත් හැමදාම ආසාවක් තිබුනේ ඒ වගේ ජීවිතයකට නිසා එක ගැන ගොඩාක් සතුටින්....

හදිසියේ මේ ගැන පොස්ට් එකක් ලියන්න හිතුවේ බෑන්ක් ගියාට පස්සේ හිතට ආව අනිත්ලොකුම බලාපොරොත්තුව ඉෂ්ට වෙලා වගේ තියන නිසා...

ඉනටවිව් මෝඩි දාලා තිබුන කාලේ ගැන අහපු දෙන්නෙක් තුන් දෙන්නෙකුත් උන්න නිසා ඒ ගැන කියන්න නොලැබුන නිසා ඒ ගැන කියන්න හිතුවා

බෑන්ක් ගියාට පස්සේ හිතුන ඕනා උන ලොකුම ආසාව තමයි බෑන්ක් එක වෙනුවෙන් ලංකාවෙන් පිට වැඩ කරන එක.....

එකටත් දෙව් වාසනාවන්ත වෙලා... සිලෙක්ෂන් ලෙටර් එකත් ආව නිසා තව ටික කාලයකින් දෙව් ඉගිලෙන්න බලාගෙන ඉන්නවා....

ඒ  කියන්නේ තව ටික දවසකින් දෙව් ලංකාවෙන් පිට අවුරුදු 2කට විතර වැඩ කරන්න යනවා ...... එතකොට සයිබර් ෆෙස්ටිවල් මග හැරේවිද?
නෑ නේද ඔය අනිත් අයත් ඇවිත් යන්න එන්නේ.. බලමුකෝ,....

ඊට කලින් මොනවත් ගේට් එහෙම ඔගනයිස් වෙන්නේ එහෙම නැද්ද?

සෝ ඉතින් ඊට පස්සේ තමා ඉතින් ජිවිතේ අනිත් දේවල් කරන්න වෙන්නේ.... මොනවට හදිසි වෙනවද ඉතින් දැන්ම ඕවට..... තාම පොඩි කොල්ලෙක්නේ මම

 ප.ලි. : ජිවිතේ මම විදපුදුක් ගැන මෙතන ලියල නම් නැ.. ඇත්තටම මම විදපු දුක් සයිබරයේ කීප දෙනෙක් විතරක් ගොඩාක් හොදට දන්නවා....

විදපු  දුක් දැන් මතක් කරන්න ඕනේ නැ ඉතින්....