ඔන්න දේව් ආසයි එකතු වෙනවානම් ඒත් බැරිනම් බලෙන් කරන්නත් බැනේ..

28 October, 2012

ඉගිලෙන්න තහනම් නැ එහෙමනම් අපිටත්.....

ජිවිතේ ගැන අමුතු හැගිමක්නේ මට තියෙන්නේ...... අද මේ බ්ලොග් එකේ නොලියුනු ටයිප් කතාවක් ලියන්න තමා උත්සහ කරන්නේ....

අමුතු කතා ලියනවා කියලා ගොඩක් දෙනෙක් මගේ මුනට කිවනේ සයිබර් සනකෙලියේදී...

මම ඉතින් ලියන්නේ අමුතු කතා නම් නෙමේ ඔන්න මට හිතෙන විකාරපිස්සු කතා තමයි.....  මේ කතාව ඉතින්  මගේ බ්ලොග් පොස්ට් යන අනිත් සයිට් වලින් නම් ඉල්ලනවා ඒවගේ දාන්න එපා කියලා.....

......................................................................................................................................

එක්දාස් නවසිය අසු ගණන් වල අග භාගයේ ඉපදුනු මම ඉපදෙනකොටම අනිත් සහෝ ව නැති කරගෙනම ඉපදිලා තියෙන්නේ අය්යාට මේ ලෝකේ දවසක් වත් ජිවත් වෙන්න ඉඩ අහිමි කරලා.... එහෙම බලනකොට මම උපන් ගෙයි මිනිමරුවෙක්..... ( ඔන්න නඩු දන්න එහෙම හදනවා නෙමේ... මට කලින් එයා එලියට ඇවිත් මාවත් නොබලා යන්න ගිහින්...) අපේ අම්මාවත් හරියට මුණ දැකලා නැ කියලා තමා කියන්නේ... සමහර විට ඉතින් ඒ අය්යා ලස්සන නිසා මට දුක හිතෙයි කියලා නොකියා ඉන්නවද දන්නෙත් නම් නැ..

කොහොම  උනත් උපන් අය්යා නැති උන නිසා මම නොනිල අය්යා වෙලා දැන් ඉන්නවා මල්ලි කෙනෙකුයි නංගි කෙනෙකුයි එක්ක.....

අපේ පවුල මහා ලොකු පෝසත් පවුලක් නම් නෙමේ.... යන්තම් ජිවිතේ ගෙවාගන්න පුළුවන් තරමේ ආදායමක් ලැබුනත් ඒ කාලේ අඩුවක් නොදී බලාගන්න අම්මයි තාත්තයි ගොඩාක් මහන්සි වෙලා තියනවා...

අම්මා කියන විදිහට පොඩි කාලේ මම කරදර කරලා නම් නැ.... මාව බිමින් තියලා තිබ්බොත් කොහේටවත් යන්නේ නැහැලු ආයේ අතට ගන්න කන් මම එතන ඉන්නවලු කිසි කරදරයක් නැතිව....

හ්ම්ම්  මොනවා උනත් අපේ පවුලේ අය එක්කෙනා දෙන්න  වෙනකොට දෙන්නා තුන්දෙනා වෙනකොට එහෙම අමාරු කම් ආවේ නතුවමනම් නෙමේ....

එහෙම උනත් අපි කට්ටියටම හොදින් උගන්වන්න ගොඩාක් මහන්සි උනා.. කොලබ ලොකු ඉස්කෝල වලට තියා මෙහෙ ලොකු පාසලකටවත් නොගියට අපිට ගමේ පාසලේ මහන්සි වෙලා ඉගන ගන්න පුළුවන් තත්වයක් තිබුනා....

11  වසරට යනකන්ම මම එහෙම කොහොමත් ලොකු සද්දයක් දාගෙන හිටිය චරිතයකුත් නෙමේ..... 11 වසරේ ගමේ ඉස්කෝලේ උන්නු මම අවුරුද්දේ අන්තිමේ තිබුණු ගණිතය පෙරහුරු පරීක්ෂණයෙන් කලාපේ තිබුණු හැම පාසලකම ළමයෙකුට වඩා ලකුණු අරගන්න පුළුවන් උනා... නගරේ ටියුෂන් ගිය නොගියට ඒ දේවල් වලට නම් උපන් හැකියාවක්ද මන්දා ඊට අවුරුදු කීපයකට පස්සේ මල්ලිටත් ඒ දේම කරන්න පුළුවන් උනේ......

කොහොම උනත් ඕලෙවල් වලට පාසලේ උන්නු ළමයි 57න් ඉහලම ප්‍රතිපල අරගෙන පාස් වෙන්න ලැබුන එක ජිවිතේ ලොකු වෙනසක් කළා...

නගරේ  පාසලක ඉගන ගත්තු ඒ කාලේ වැරදුන තැන් ගොඩකුත් තියනවා වගේම ජිවිතයට ලබා ගත්තු දේවල් ගොඩකුත් තියනවා....

ඒ ලෙවල් මැත්ස් කලත් හැබැයි මගේ පංන්තියේ අනිත් අය වගේ හැම වෙලේම පොතේම උන්නු කෙනෙක් නම් නෙමේ මම..... කරන්න පුළුවන් ගොඩාක් දේවල් කළා.. විදින්න පුළුවන් ගොඩාක් දේවල් වින්දා

හැබැයි මගේ ජිවිතේ මේ වෙනකන් අරක්කු සිගරට් නම් ලංකරගෙන නැ කවදාවත්..... මට උන්නුයාළුවොගැන ගොඩාක් ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන්... සමහර අය උපරිම බෙබාලා.... එත් කවදාවත් මට බොන්න බල කරපු යාලුවෙක් නම් ඉදලා නැ..

ජිවිතේ  මහා ලොකු බලාපොරොත්තු පොදී බැදගෙන ජිවත් වෙන්න ආස කලෙත් නැ... ජිවිතේ පොඩි කාලේ ඉදන් මට වැඩ දෙන ප්‍රශ්නයක් තමා මගේ කලින් පොස්ට් එකේ කියන්න උත්සහ කලේ එත් එක කියාගන්න මට තේරෙන්නේ නැතුවද මන්දා.....

මැරෙන ආයේ ඉපදීමක් ගැනවත් කියන්න බැරි ජීවිතයකට අපි මොකටද ඉතින් කප්පරක් බලාපොරොත්තු තියාගන්නේ?

මට  ඒ කාලේ තිබුන ලොකුම බලාපොරොත්තුව වැදගත් කියන රැකියාවක් කරගන්න එක.. ඒ කියන්නේ.. ටයි එකක් දාලා අයිඩි එකක් කරේ දාගෙන වැඩ කරන එක.... (දැන් නම් ඊට වඩා ඒවා තියනවා )

බෑන්ක් යන්න අදහසක් නොතිබුනත් හැමදාම ආසාවක් තිබුනේ ඒ වගේ ජීවිතයකට නිසා එක ගැන ගොඩාක් සතුටින්....

හදිසියේ මේ ගැන පොස්ට් එකක් ලියන්න හිතුවේ බෑන්ක් ගියාට පස්සේ හිතට ආව අනිත්ලොකුම බලාපොරොත්තුව ඉෂ්ට වෙලා වගේ තියන නිසා...

ඉනටවිව් මෝඩි දාලා තිබුන කාලේ ගැන අහපු දෙන්නෙක් තුන් දෙන්නෙකුත් උන්න නිසා ඒ ගැන කියන්න නොලැබුන නිසා ඒ ගැන කියන්න හිතුවා

බෑන්ක් ගියාට පස්සේ හිතුන ඕනා උන ලොකුම ආසාව තමයි බෑන්ක් එක වෙනුවෙන් ලංකාවෙන් පිට වැඩ කරන එක.....

එකටත් දෙව් වාසනාවන්ත වෙලා... සිලෙක්ෂන් ලෙටර් එකත් ආව නිසා තව ටික කාලයකින් දෙව් ඉගිලෙන්න බලාගෙන ඉන්නවා....

ඒ  කියන්නේ තව ටික දවසකින් දෙව් ලංකාවෙන් පිට අවුරුදු 2කට විතර වැඩ කරන්න යනවා ...... එතකොට සයිබර් ෆෙස්ටිවල් මග හැරේවිද?
නෑ නේද ඔය අනිත් අයත් ඇවිත් යන්න එන්නේ.. බලමුකෝ,....

ඊට කලින් මොනවත් ගේට් එහෙම ඔගනයිස් වෙන්නේ එහෙම නැද්ද?

සෝ ඉතින් ඊට පස්සේ තමා ඉතින් ජිවිතේ අනිත් දේවල් කරන්න වෙන්නේ.... මොනවට හදිසි වෙනවද ඉතින් දැන්ම ඕවට..... තාම පොඩි කොල්ලෙක්නේ මම

 ප.ලි. : ජිවිතේ මම විදපුදුක් ගැන මෙතන ලියල නම් නැ.. ඇත්තටම මම විදපු දුක් සයිබරයේ කීප දෙනෙක් විතරක් ගොඩාක් හොදට දන්නවා....

විදපු  දුක් දැන් මතක් කරන්න ඕනේ නැ ඉතින්....

21 October, 2012

ජිවිතේ කියන්නේ පිස්සුවක් විතරමද?

මුලින්ම කියන්න ඕනා මට මහන වෙන්න තරම් ජිවිතේ ගැන එහෙම දෙයක් හිතිලා නම් නෙමේ.... මහන වෙලා ඉන්න අයත් සිවුරු හැරලා යන මේ කාලේ. ( පන්සලේ හිටපු පොඩි සාදු )
මට එහෙම දෙයක් හිටිලා කියන එක නම් කොහොමත් වැරදියි...

සමහර දේවල් ගැන කල කිරීමක් තිබුනත් ජිවිතේ ගොඩාක් දේවල් විදිමින් මම ජිවත් වෙන නිසා එත් ඇත්තටම බැලුවොත් මේ ජිවිතේ මොනවගේ දෙයක්ද කියලා හිතන්න ගියොත් පිස්සු හැදෙනවා.....

පොඩි කාලේ දන්නා කියන දා ඉදලා බලාගෙන ඉන්නේ කවදද ඉගන ගන්න පාසලකට යන්නේ කියලා.... බලාගෙන ඉදලා ඉදලා ගියාට පස්සේ කවදද අපි ලොකු මිනිහෙක් වෙන්නේ අපිට ඕන දෙයක් කරන්න නිදහසේ  ඉන්න ලැබෙන්නේ කියලා බල බලා ඒ පාසල් කාලෙන් එහා ගෙවන්න තියන ජිවිතේ ගැන හිතනවා....

එත් එක ලැබුනට පස්සේ කියනවා වැඩියෙන්ම සුන්දර පාසල් කාලේ තමයි කියලා.....

ඔය මොනකාලේ ගෙව්වත් අන්තිමේ කවදා කොහොම හරි මේ ලෝකෙන් යන්නම යන්න වෙනවා... ඒ කියන්නේ මැරෙනවානේ.....

අපි මේ හැම දේම කරන්නේ මැරෙනකන් විතරනේ... ලක්ෂ ගණන් වියදම් කරලා ඉගන ගන්නවා රස්සා කරනවා ආදරේ කරනවා එකී නොකී මෙකි හැමදේමත් කරනවා  මැරෙන දවස එනකන් අපි ජිවත් වෙන්නත් ඕනනේ.

මේ අපි ඩ්‍රාමා එකක් රගපානවා නෙමේනේ.... මැරෙනවා කියන්නේ එක ඩ්‍රාමා එකක් ඉවර වෙනවා වගේ වැඩකුත් නෙමේනේ...

ඩ්‍රාමා එකක් නම් ඉවර උනහම වෙන එකක් වත් බලන්න පුළුවන්..... එත් මේ අපෙ ජිවිත මැරුණට පස්සේ මොනවා වෙයිද කියලා කාටද කියන්න පුළුවන්... අපි නිවන් දකින්න තරම් පින් කරලා නැත්නම් මොනවා හරි ආත්මයක් ලබලා ආයේ ඉවදෙවී... ආයෙත් ඔය චක්‍රයම යාවි..

ඔහොම ගෙවිලා ගෙවිලා ආයේ ඉපදෙන්නේ නැති දවසකුත් එනවනේ එදාට....

අනේ මට ඕවාහිතන්න ගියොත් පිස්සු හැදෙනවා....

ජිවිතේ ප්‍රශ්නාක් ආවහම මැරිලා උත්තර හොයන අයට වඩා මොන තරම් දුකක් විදගෙන හරිජිවත් වෙන්න පුලුවන්නම් එක තමා ගොඩාක් වටින්නේ...

ඉන්න ටික කාලේ (මේ අපේ අන්තිම ආත්මෙද දන්නෙත් නැනේ ) සතුටින් ඉන්න කරන්න පුළුවන් තරම් දේවල් කරන එක තමා මගේ නම් ආසාව...

හිතන්න ගියහමහිතෙන විකාරයක් උනාට මේක අපේ ජිවිත වල ඇත්ත.... කිසිම තේරුමක් නැති වැඩ තමා අපි මේ කරන්නේ....

බලය , මුදල් ,වගකීම්, ඔය මොනදේත් ඉන්න ටික කාලේ විතරයි, අයේ ඉපදුනොත් ඔය ඔක්කොම ආයේ හොයන්න ඕනා,..

ඊලග ආත්මේ ලැබෙන්නනම් මේ ආත්මේ පින් කරන්න ඔනලුනේ.....  මට නම් හිතෙන විදිහට (ඔයාලට හිතෙන විදිහ වෙනස් ඇති ) ඉන්න ටික කාලෙත් ජිවිතේ විදින්නේ නැතුව ඊලග ආත්මේ වෙනුවෙන් විතරක් වැඩ කරනවානම් එයාට ඊලග ආත්මයක් ලැබුනත් වැඩක් වෙන එකක් නැනේ,,

සතුටින් ඉමු අපි ඉන්නා ටික කාලේ... අපි ඔක්කොම මැරෙනා මිනිසුන්

09 October, 2012

ආදරේට බාධාවක් ද දුප්පත් කම

ජිවිතේ කියන්නේ ඇත්තටම  පුදුම දෙයක්... මම මේක ගොඩාක් තැන වලදී කියන දෙයක් සමහර විට මගේ මේ බ්ලොග් එකේම පොස්ට් කීපයක්ම පටන් අරගෙන ඇත්තෙත් ඔහොම කතාව කියලා....
ජිවිතේ කෙනෙක්ට වැඩියෙන්ම වටින්නේ සල්ලිද? එහෙමත් නැත්නම් ආදරේද? එහෙමත් නැත්නම් තමන්ගේ තත්වේද? ඉගැනීමද? රස්සාවද? එහෙමත් නැත්නම් වෙන මොනවා හරි දෙයක්ද?
දුප්පත් කම ජිවිතේඅනිත් හැම දෙයකටම බාධාවක්ද? දෙව් කියන්නෙත් ඇත්තම ගොඩාක් දුප්පත් කොල්ලෙක්නේ..... ගොඩාක් අය එක දන්නවා ගොඩාක් අය එක දන්නේ නැ......
දුප්පත් කම ආදරේට බාධාවක් කියලා හිතන අය ඉන්නවානේ නේද?
...................................................................................................................
මුණු පොතෙන් ශෙයා උණු මේ කතාව ඔයාලත් කියවලා ඇති එහෙම උනත් මේක ගොඩාක් හිතට දැනුන නිසා බෙදාගන්න හිතුනා...
සෝ  මේ දවස් වල ෆේස් බුකියේ ඒවාම මගේ බ්ලොග් එකේ දැම්මත් ඒවාගේ හිතන්න යමක්දැන ගන්න දෙයක් තියනවා කියලාහිතුන ඒවා විතරයි... මම වැරද්දක් කරන්නේ නැ කියලා හිතෙනවා  ඇනෝ අය්යලා මල්ලිලා, (අක්කලා නංගිලා ඉන්නවද දන්නේ නෑ) එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් ඉතින් එකට එක එක කතා කියලා තිබුනා ලියන්න දෙයක් නැත්නම් නොලියා ඉදපන් අනුන්ගේ ඒවා නොදා කියලා.. 
සෝ මම ඉතින් කොහොමත් ඒවගේ ක්‍රෙඩිට් ගන්න යන්නේ නැනේ.. මොකද ඒවා මම ලියපුවා කියලා කියන්නේ නැනේ කොයිම වෙලවකත්
ඔන්න මේ කතාවත් මගේ නම් නෙමේ... ලියපු කෙනාට මගෙත් තුති.... (ලියපු කෙනා නොදනී)
දුප්පත් පිරිමි ළමයෙක් ගොඩක් පොහොසත් ගෑණු ළමයෙකුට ආදරය කලා.එක් දවසක් ගෑණු ළමයාව මුනගැසුනු පිරිමි ළමයා තමන් ගේ හිතේ තිබුනු ආදරය ගෑණු ළමයාට ප්‍රකාශ කලා. ගෑණු ළමයාට ගොඩක් තරහා ගියා

"ඔයාට පිස්සුද? ඔයා මාසෙකට හොයන සල්ලි මගේ දවසේ වියදමටත් මට මදි...මම මොකටද ඔයාට ආදරේ කරන්නේ? ඔයා මගේ ගැන එහෙම හිතුවෙවත් කොහොමද? මම කවදාවත් ඔයාට ආදරේ කරන්නේ නෑ,ඔයා මාව අමතක කරලා ඔයාට ගැලපෙන විදියේ කෙල්ල

කෙනෙක්ව හොයා ගන්න" කියලා එයා පිරිමි ළමයට බොහෝම තදින් කිව්වා.

නමුත් පිරිමි ළමයට ඇයව එහෙම ලේසියෙන් අමතක කරන්න පුලුවන් උනේ නෑ.

වසර 10කට පස්සේ දවසක් මේ පිරිමි ළමයයි අර ගෑණු ළමයයි සාප්පු සංකීර්ණයකදී මුහුනට මුහුන මුන ගැසුනා.

"මේ ඔයාද? ඔයාට කොහොමද දැන්? මම දැන් කසාද බැදලා ඉන්නේ...ඔයා දන්නවද මගේ මහත්තයගේ මාසික ආදායම ලක්‍ෂ 2කටත් වඩා වැඩී කියලා?" ගෑණු ළමයා පිරිමි ළමයට කිව්වා.

මේ මොහොතේම ගෑණු ළමයගේ සැමියා එතනට ආවා. පිරිමි ළමයව දුටු ඔහු බොහෝම ගෞරවයෙන් ඔහුට මෙහෙම කතා කලා

" සර් මෙතන මොක්ද කරන්නේ? මේ ඉන්නෙ මගේ බිරිද"

ඊට පස්සේ බිරිද පැත්තට හැරුනු ඔහු මෙහෙම කිව්වා

"මේ සර්ගේ කම්පැනි එකේ තමා මම අලුතින් ලක් ෂ 2කකට රැකියාවට ගියේ. අපේ සර් තවම කසාද බැදලා නැත්තේ ඇයි දන්නවද? 
සර් ආදරේ කරපු ගෑණු ළමයව සර්ට ලබා ගන්න බැරි වෙලා තියනවා,ඒ දුකට සර් වෙන ගෑණු ළමයෙකුට ආදරේ කරල නෑ. පොඩ්ඩක් හිතන්න ඒ ගෑණු ළමයා කොච්චර නම් වාසනාවන්තද කියලා.අද කාලේ එහෙම ආදරේ කරන පිරිමි හොයන්න කොච්චර අමාරුද?"

ගෑණු ළමයාට මොනවා හිතෙන්න ඇතිද?
 

ජීවිතය කෙටියි. එම නිසා අද ඔබ සතු දේ නිසා උඩගු නොවන්න. අද පවතින තත්වය ඉතා ඉක්මනින් වෙනස් විය හැකියි. අනෙකෙකුගේ ආදරයට හැම විටම ගරු කරන්න.
 
ප.ලි  : එහෙමයි කියලා අහන අහන කෙනාට කැමති වෙන්න කියලා කිවා නම් නෙමේ.... ගැලපෙන අය තෝරා ගැනීම ඉතින් ඔයාලගේ අයිතියක්නේ...... ගිහින් එන්නම්..... ජය වේවා
 

06 October, 2012

හේ ඔහු නමින් මහේල ජයවර්ධන.....

මුලින්ම කියන්න ඕනා මේ කතාව මට හිතන එකක්වත් ඇත්තටම මම හරියටම දන්නා දෙයකුත් නෙමේ.. කියවනකොට ගොඩාක් හිතට දැනුන නිසා නොදන්නා කෙනෙක් දැන ගන්නවානම් එක විතරයි මට ඕනා උනේ.. ලිපියේ සැබෑ හිමි කරුවන්ට පරිවර්තනය කල පුද්ගලයාට.. මුණු පොතේ මේ පිලිබදව පල කල මිතුරාට තුති.....
.......................................................................................................................

මහේලගේ අපි නොදුටු පැත්ත -



වසර 3කට පෙර ,

දිනක් ක්‍රිස්ටිනා ජයවර්ධනගේ ජංගම දුරකතනයට ඇමතුමක් ලැබුණි. ඒ පකිස්තානයේ සංචාරයක නිරත වී සිටි ඇගේ සැමියා මහේල ජයවර්ධනගෙන්ය.

" කට්ටියක් අපිට වෙඩි තියනවා " ....
ක්‍රිස්ටිනාට ඉන් අනතුරුව ඇසුණේ වෙඩි හඩවල් පමණි. ඇගේ නෙතගින් කදුළු වැගිරුණේ ඇයටත් නොදැනුවත්වය.

ඒ මහේලගේ දිවියේ කටුකම බියකරුම දිනයයි. ක්‍රිකට් ලොවේ තම සමීපතම සගයා කුමාර සංගක්කාරද මරණයෙන් බේරිමට උත්සහ ද

රන ආකාරය ඔහු දුටුවේය.

ඔහු පසු කලෙක මිතුරන් හා පැවසුවේ මෙයයි.
" මම හිතුවා එදා මම මැරෙයි කියලා "
--------------------------------------------------------------------------------------
අද ,

වසර 30 කට අධික කාලයක් යුද්දයෙන් බැට කා ශ්‍රි ලංකාවාසීන් අද ආඩම්බරයෙන් ලෝක විස්සයි විස්ස ලෝක කුසලානය තම සුන්දර දූපතේ පවත්වයි. ශ්‍රි ලංකාව අවසාන තරගයටද සුදුසුකම් ලබා ඇත.
ශ්‍රි ලංකාවාසීන් සිනහමුසු මුහුණින් සිටියත් ඔවුන් කිසිවිටෙකත් ඔවුන්ගෙ අවාසානාවන්ත සිවිල් යුද්ධය සිතින් අමතක කර නොමැත.
ඔවුන් අද ලොවටම පවසන්නෙ ඔවුන් සිටිය ආකාරත් අද සිටින ආකරයත්ය.
අවසන් තරගය පැවැත්වෙන ක්‍රීඩාංගණය ලබා දුන්නේ කොටි සංවිධානය විසින් ඝාතනය කල හිටපු ශ්‍රි ලංකා ජනපති රණසිංහ ප්‍රේමදාසය.

යුද්ධයෙන් පසු ශ්‍රි ලංකා ජනතාවට නැවත සතුටු විය හැකි ආරංචිය බොහෝ දුරට මෙම ලෝක කුසලානය වීමට ඉඩ තිබේ. එය මේ ඉරිදා තීරණය වනු ඇත.
එහෙත් ශ්‍රි ලාංකීය ජනතාව ඔවුන්ගේ ක්‍රිකට් නායකයා ගැන ආඩම්බර විය යුතුය. ඒ ඇයි ?
-------------------------------------------------------------------------------------
අවසාන පුර්ව තරගයට පෙර මහේල සිනමන් ග්‍රෑන්ඩ් හෝටලයෙ තේ පානය කරමින් සිටියේය. හැමෝම ඔහු දෙස බලයි.
එහෙත් ඔවුන්ගෙ සගයන්වත් ඔහු සමග කතා කිරීමට උත්සහ නොකරයි.
ක්‍රිස්ටිනා පමණක් ලගට වී නිහඩව සිටියි. ඒ මහේල තේ පානයට එතරම් කැමති බැවිනි. සංගා නම් පැමිණ කුමක්දෝ පවසයි.
මහේල අත් ඔරලෝසුව දෙස බලයි. තම සගයින් හා එක්වී පුහුණු වීම්
කටයුතු වලට යායුතුය.

මෙම සිදුවීම් අතර මහේල , ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් කවුන්සිලයේ නියෝජිතයන් හට වැදගත් දෙයක් පැවසා තිබුණි.

" මට අවුරුදු 35යි. අවුරුදු 6, 7 ඉදන් යුද්ධය කියනදේ ගැන අහ අහ ජීවත් වුනේ. මගෙ රටේ මිනිස්සු හැමෝම එහෙමයි. දැන් තියෙන්නෙ අපි හිනා වෙන කාලය. "

මහේලගෙ පාසල් මිතුරන් කිහිපදෙනෙක්ද බෝම්බ් වලට අසුවී මිය ගොස් ඇත.

--------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 


මහේලගෙ මිතුරෙක් වන සංජීව ජයවර්ධන මෙසේ පවසයි.

" මහේල සාමාන්‍ය පවුලක කෙනෙක්. එයාට මල්ලි කෙනෙක් හිටියා දිශාල් කියලා. දිශාල්ට අවුරුදු 16 දී පිලිකාවකට ගොදුරු වෙන්න සිද්ද වුනා.
මහේලගෙ තාත්තා එයාව බේර ගන්න හැමදේම වික්කා.හැමදේම.
ගෙදර තිබ්බ බඩු පවා. එත් වැඩක් වුනේ නෑ. දිශාල් නැති වුනා. විශ්වාස කරන්න , මහේලගෙ ගෙදරට අන්තිමට ටී.වී. එකක්වත් තිබ්බෙ නෑ.
මහේලට ඉතිරි උනේ එයා හුගක් ආදරේ කරපු බැට් එකයි , සපත්තු දෙකයි විතරයි. ඊට පස්සෙ මහේලට ක්‍රිකට් ගහන්න ආසවක් තිබ්බේ නෑ.
එයා ක්‍රිකට් ගහන අත අරින්න් යද්දි යාලුවො තමයි බල කරලා පුහුණුවීම් වලට ගෙන්න ගත්තෙ."

අද මහේල යනු ලංකාවෙන් බිහිවුණ සුපිරිතම පිතිකරුවා. ලෝක ක්‍රිකට් වලත් එදා මෙදා තුර සිටි , තවමත් සිටින සුපිරිම පිතිකරුවන් කිහිපදෙනා අතර අයෙක්.

මහේල වැඩසටහන්වලට මුහුණ දීමට අකමැති තම මියගිය සොහොයුරා ගැන කතා කිරීම තරම් තවත් කටුක දෙයක් ඔහුගෙ ජිවිතේ නොමැති නිසයි.
ඔහුගෙ අලුත් මිතුරන් දිශාල් ගැන දන්නෙ ඔහු මියගිය බව පමණි.
ඔහු එම මාතෘකාව තුලදී එතරම් නිහඩය. බොහෝදෙනෙක්
නොදන්න තවත් දෙයක් තිබේ.
ඒ ඔහු යන යන තැන තම සොහොයුරාගේ පින්තූරයක් රැගෙන යන බවයි.
ඔහුට දිශාල් පින්තූරක් තුල හෝ ජීවමානව සිටිනු බව සිතමින් ඔහු සතුටු වේ.
මහේල අසරණ රෝගින්ට කරන උදව් ලංකාවෙ ජනතාවත් දන්නවාදැයි සැකයක් උපදියි.
-------------------------------------------------------------------------------------
මහේල පලමු වතාවට ශ්‍රි ලංකා කණ්ඩායමේ නායකයා වූ කාලයේ දිනක් සිය මිතුරෙකු සමග මළගෙදරක යමින් සිටියේය.
පොලිස් මුරපොලක් ඔවුන්ගේ වාහනය නැවත්විය. මේ සිදු වුයේ රාත්‍රියේ නිසා පොලිස් නිලධාරියාට මහේල හදුනාගැනීමට නොහැකි විය.

"උඹ කවුද කියලා කියපන් " එ මහේලගෙ මිතුරයි.
" මට බෑ " ඒ මහේලගෙ පිලිතුරයි.
" හැදුනුම්පත දෙන්න " පොලිස් නිලධාරියා පැවසුවේය.
මහේලගෙ හැදුනුම්පතේ නම සදහන් වී ඇත්තෙ දෙනගමගෙ ප්‍රබෝත් මහේල ද සිල්වා ජයවර්ධන යනුවෙනි.
එබැවින් පොලිස් නිලධාරියාට පමණක් නොව ඕනෑම අයෙකුට මේ මහේල ජයවර්ධනයයි එක පාරටම හදුනා ගැනීමට් අපහසුය. මහේල නිහඩවම සිටියේය.

" මම ක්‍රිකට් ටීම් එකේ නායකයා වුනාට එයා කරන්නෙ එයාගෙ ඩියුටිය. " මහේල පැවසුවේය.

ශ්‍රි ලාංකිකයනි , ඔබ නොදන්න ඔබේ ක්‍රිකට් නායකයා එවැනි චරිතයකි.

(රයිට් තොම්සන් නම් විදේශිය ලේඛකයා පලකල ලිපියක් ඇසුරෙනි./පරිවර්තනය:Elakiri.com හී සහෝදරයෙකු විසින්.)
 
හෙට  දිනයේත් 20 20 ලෝක කුසලානය මව් බිමේ නමින් ඔසවන්නට අපේ වීරයාට හැකිවේවායි එක සිතින් පතන්නෙමි....